Podziemia pod budynkiem

- Co się stało?- Spojrzałem na wilka.- Hm...- Pogrzebałem po kieszeniach i wyjąłem z nich kawałek czekolady.- Wydawało mi się, że ją lubisz.- Stwierdziłem kładąc czekoladę przed nim. Sam oprałem się głową o ścianę. Sam nie zauważyłem, gdy zamknęły mi się oczy. Po chwili już smacznie spałem.

Ponownie nie zapanowałem nad własnym ciałem i zjadłem czekoladę. Musze nad tym popracować. Spojrzałem na Ryoshiego. Spał? Dość dziwne miejsce sobie obrał... Choć szczerze mówiąc, mi tez lepiły się oczy. Przekręciłem się na bok, wyciągnąłem łapy i od razu zasnąłem.

Powoli otworzyłem oczy. Tunel w ziemi? Ah tak... Przecież wcześniej wpadłem tu przez tunel w dnie bagna. Ostrożnie przeszedłem do siadu. Odwróciłem się w bok i zamarłem. Co on tu robi? Matko, co ja musiałem wczoraj robić, że znalazłem się w jakimś tunelu wraz z Demonem! Do tego zaczął się budzić! Zaraz, budzi się! A ja, o zgrozo, jestem człowiekiem... Jakim cudem z wilka stałem się człowiekiem? Ale mniejsza... On mnie zabije! Szybko zmieniłem się w wilka i położyłem się na ziemi. Może mnie nie widział, może...

Co się stało? Znajome wnętrze... A! No tak! Musiałem zasnąć! Obok nadal stał wilk.
- Nie poszedłeś sobie?- Spytałem podnosząc się. Yh... Trzeba iść. Nie mogę tu siedzieć wiecznie.- Zostajesz tu? Czy idziesz?- Powiedziałem patrząc na wilka i mając nadzieję, że da jakiś znak na odpowiedź. - Jeśli nie wiesz gdzie jest wyjście to ci pokażę.

To jest jeszcze inne wyjście? Mówiąc szczerze, nie uśmiechał mi się powrót przez zabłocony tunel. Podniosłem się i obserwowałem chłopaka wyczekującym wzrokiem. No dalej! Pod koniec cię wyprzedzę i dotrę do pokoju. Idealny plan!

Hm... Ok. Szedłem przez tunel. Jak widać wilk nie wiedział, gdzie jest wyjście. Jak tu wszedł? Może są dwie drogi? Rozglądałem się dookoła. Gdzie to był? No tak! Sprawnie znalazłem drogę, choć kilka razy zbłądziłem. Nim się obejrzałem byliśmy już na zewnątrz. Znowu...

Dobra, jesteśmy na zewnątrz. Teraz jakimś sposobem muszę dostać się do pokoju. Chyba okno jest nadal otwarte. Udałem, ze coś usłyszałem i ruszyłem pędem przed siebie. Po chwili już byłem na miejscu. Wyskoczyłem w kierunku okna, zmieniłem się z powrotem w człowieka i wślizgnąłem się do pokoju. Uff...

Do podziemi dostałem się tą drogą co wcześniej. Ni zmieniło się tu nic od wczoraj. Bez problemu znalazłem pomieszczenie, w którym byłem ostatnio. Usiadłem na ziemi opierając się o ścianę i zakładając słuchawki na uszy. W rytm przyjemnej muzyki stukałem palcem. Miło tu...

Postanowiłem zejść do podziemi. Nie liczyłem wcale na to, że znowu spotkam tam Ryoshiego. Po prostu chciałem pozwiedzać miejsce, w którego planie nieco się orientuję. Trzeba będzie tylko znaleźć mniej ekscytujące wejście. O nie! Nie mam dziś ochoty na kąpiel błotną! Zatrzymałem się miedzy drzewami i począłem rozglądać w poszukiwaniu jakiejkolwiek wskazówki, która byłaby w stanie naprowadzić mnie na trop. Moją uwagę przykuła nieco rozkopana kupka mchów. Włożyłem głowę do środka. Tunel! Ale nie tak szeroki, żebym mógł zmieścić się tam w swojej normalnej formie. Musiałem przybrać postać wilka. Ostrożnie wsunąłem się w otwór i ruszyłem, otoczony przez lepki mrok.

Zasłuchany w kolejną piosenkę zapomniałem o bożym świecie. Patrzyłem nieruchomo w jeden punkt, przed oczami majac obraz własnej wyobraźni.

Sunąłem przez korytarz, kierując się własnym instynktem. Po chwili szybkiego dreptania znalazłem się w miejscu, w którym byłem wcześniej wraz z czarnowłosym. I o dziwo, również teraz się tu znajdował.

Chyba słyszałem kroki... A może mi się zdawało...?
- "Czerwony jest na prawdę ładnym kolorem - jak krew, jednak czerni, ciemności, nic nie pobije..."- Zamyśliłem się.- "Ciekawe czemu cukier jest słodki, a nie np. kwaśny? A może kwasek cytrynowy to właśnie taki kwaśny cukier? W takim razie co jest słonym cukrem...? Sól! No a gorzkim... Gorzki cukier...? ........................... Uwielbiam czekoladę."

Usiadłem na ziemi i począłem kontemplować siedzącego przede mną chłopaka. Zaczęło mnie to nudzić, więc z wolna ruszyłem do następnego korytarza, merdając mimowolnie ogonem. Po chwili zatrzymałem się, odwróciłem głowę i ponownie spojrzałem na chłopaka.

- "Skoro człowiek żre np. kurczaki, owce... To czemu nie zje np. kota? Zwierze jak zwierze... Czy robaka...? Nie. Niektórzy podobno nawet to jedzą... Moja krew jest smaczna. Taka słooona..."- Myślałem będąc poza światem.- ...czemu nie...? W sumie dlaczego zwierzęta mają sierść, a ludzie, demony, wampiry, Hard blood is dark und filthy... itp. już nie? Podobno niektóre ludzie mają uczulenie na sierść kotów czy I hate very very people, dziwne... Skąd to w It's a filthy joke się... O czym to... Czemu czekolada się rozpuszcza...?- Myślałem już na głos czasem, nawet nie zdając sobie z tego sprawy, wplatając do kontekstu teksty piosenek, które akurat słyszałem.

Westchnąłem, podszedłem do chłopaka i usiadłem przed nim, wpatrując się uporczywie w jego twarz. Zaczęło mnie zastanawiać, jak można aż tak bardzo wczuć się w muzykę. Albo to ja jestem dziwny...

Całkowicie nieświadomie poruszyłem ręką, która wylądowała na czymś... Miękkim? Gwałtownie ocknąłem się i aż podskoczyłem widząc wilka. - Nie strasz tak...- Stwierdziłem ściągając słuchawki i wyłączając muzykę.- Ty znowu tu...? Przychodzisz tak codziennie...?- Zapytałem, choć wiedziałem, że wilk mi nie odpowie.

Nie poruszyłem się, gdy dotknął mojego karku. Nadal wpatrywałem się w niego, chcąc wyczytać coś z jego oczu. Może spędzanie z nim tu czasu nie jest takie złe...

- Chciałbyś znów czekoladę?- Uśmiechnąłem się wyciągając tabliczkę z kieszeni.- Zawsze noszę zapas.- Oznajmiłem zdzierając papier i sreberko. - To jak?- Podsunąłem mu ja pod nos.

Zapach kakaa uderzył we mnie niczym bomba atomowa na Hiroshimę. Nie! Ograniczaj się Sieg! Od nadmiaru słodyczy utyjesz i upodobnisz się do wuja Arnolda. Nie! Odsunąłem się, walcząc z ogólna chęcią skosztowania.

- Nie chcesz?- Zdziwiłem się, po czym odłożyłem pół na ziemię, a połowę sam wszamałem. - Jak będziesz chciał to sobie weź.- Powiedziałem. - Hm... Gadam do zwierzęcia... To nie trochę dziwne...?- Zaśmiałem się.

Czy Demony na prawdę są tak słabo wykształcone pod względem rozpoznawania innych istot? Ryoshi nie jest w stanie dostrzec, że jestem Wilkołakiem. Dziwne... Bardzo...

Nie zasnę... Nie zasnę znów... Wtedy zasnąłem, ale to się nie powt.....Osunąłem się na ziemię popadając w głęboki sen. O czym śniłem? O wielu rzeczach. O tym, że leżałem na łące, która mieniła się różnokolorowymi kwiatami. Nie czułem ich zapachu, jedyne co dostawało się do mych nozdrzy to silna woń czekolady. Następnie znalazłem się w bezkresnej ciemności - otchłani prowadzącej donikąd. Błądziłem... Szukałem pomocy... Ktoś był w oddali... Coraz mocniej wyczuwałem kakao, włosy lśniące błękitem.... I tak sen za snem... W każdym z nich jedynym moim pragnieniem było bycie z tą tajemniczą osobą, której twarzy nie widziałem. Biegnąc za nim, chciałem go dogonić, przytulić, złapać i nigdy nie wypuścić... Do prawdy dziwne uczucie.

Położyłem się koło czarnowłosego i zamknąłem oczy. Nagle znalazłem się w ciemnym pomieszczeniu. Rozglądałem się w panice. Wokół unosił się duszący zapach perfum. Wzdrygnąłem się. Zobaczyłem przed sobą postać. Chłopaka o czarnych włosach. Jego twarz była niewyraźna, rozmazana. Czułem jednak, że potrzebuję go. Mimowolnie zacząłem biec, wyciągając przed siebie ręce. Jak małe dziecko goniące swoją matkę. Matkę, której nie miałem. W chwili, gdy miałem już dotknąć tajemniczej postaci, ta zajęła się ogniem, przypominając teraz drzewa z mojego płonącego domu. Zamarłem. Płomienie były wszędzie. Okrążyły mnie i tańczyły, raz po raz powiększając się. W końcu stworzyły nade mną kopułę. Nienawidzę ognia...

Do mojej podświadomości zaczęła wdzierać się rzeczywistość. Była bardzo przyjemna. Wokoło czułem zapach czekolady. Było tak miło, miękko... Czułem pod moimi palcami ciepło ludzkiej skóry. Tak miło przyjemnie... Zaraz. A skąd tu jaki człowiek?! Co się do cholery dzieje?! Byłem już w pełni świadomy. Otworzyłem oczy. Ukazał mi się obraz śpiącego niebieskowłosego. Zerwałem się szybko z miejsca, próbując wymyślić jakieś wytłumaczenie. Nic mi nie przyszło do głowy...

Płomienie zniknęły, tak szybko, jak się pojawiły. Znowu znalazłem się w nicości. Zamknąłem oczy i odetchnąłem. Przecież to sen! Policzę do trzech i wszystko będzie O.K. Nagle coś szturchnęło mnie, a ja otworzyłem oczy. Jaskinia, super. Tylko... Czemu znów jestem człowiekiem?! Nie miałem czasu, żeby sobie na to odpowiedzieć, bo dostrzegłem zakłopotanego Ryoshiego. Co tu się stało?