Podziemia pod budynkiem

- Jak...? Co...? Kiedy...?- Urywałem pytania patrząc na chłopaka.- Ty byłeś tym...- Zastanowiłem się. Nie ma to jak mieć świetny zapłon. Trzeba było się dowiedzieć czegoś o wilkołakach. Stałem przed niebieskowłosym nadal mało co rozumiejąc. Powoli myśli docierały do mojej głowy jednak niczego nie byłem pewien.

-Po prostu nie jestem w stanie zapanować nad swoją mocą, kiedy śpię - uśmiechnąłem się niepewnie, domyślając się, jakiż to dylemat ma młody Demon.

I co ja teraz mam zrobić? Obrazić się, co i tak, by go nie obchodziło, ale cóż...? Na razie nic innego nie przychodzi mi do głowy. Otworzyłem usta po chwili zastanowienia.- Czemuu... Dlaczego udawałeś wilka?- Zadałem nurtujące mnie pytanie.

-Czemu? - zastanowiłem się przez chwilę - Ludzka forma nie jest jedną z moich ulubionych form... I lubię trzymać kogoś w niewiedzy - dodałem, z szerokim śmiechem.

- Ty...- Urwałem nie wiedząc co chciałem powiedzieć.- W sumie to wszystkie wilkołaki pachną czekoladą?- Zastanowiłem się, przypominając sobie zapach, który poczułem po przebudzeniu.

Zaskoczyło mnie to pytanie. Nie przypuszczałem, że mogę pachnieć czekoladą. Ale być może przyzwyczaiłem się do tego zapachu.
-To zależy od stylu życia...

- Aham...- Powiedziałem chodząc w kółko. - Nabijałeś się ze mnie?- Olśniło mnie. Przecież, gdyby chciał to by się ujawnił od razu. Czemu ciągle udawał?

-Skądże - odparłem beztrosko i wstałem, otrzepując ubranie z kurzu. Przekręciłem lekko głowę, obserwując chodzącego w kółko chłopaka - Masz ADHD?

- Ku*wa mać, nie!- Krzyknąłem, słysząc jak echo odbija się od ścian.- Jestem po prostu... zdenerwowany.- Stwierdziłem poprzestając chodzenia w kółko. - Każdy byłby rozkojarzony dowiadując się, że jego współlokator udawał przed nim wilka, nie...?- Rozmyślałem.

Jego krzyk rozbrzmiał mi w głowie, sprawiając ból. Nie dałem jednak tego po sobie poznać.
-Ja nie - powiedziałem, starając się zapomnieć o pulsującym dalej w mojej głowie bólu.

- Bo jesteś wilkołakiem.- Przypomniałem mu. - Nie wiem jak ty, ale ja wracam do pokoju.- Oznajmiłem wychodząc z podziemi.

Nabrałem nagłej ochoty, żeby go po wkurzać. Zmieniłem się w wilka i podreptałem za nim, mrucząc wesoło.