Pokój nr 1

Przeciętnie wyglądający pokój. Przy ścianach, na przeciw siebie stoją dwa łóżka. Jest tam też spora szafa. Na podłodze znajduje się miękka wykładzina W pokoju dominują kolory czerni oraz szarości..

* Ryoshi
*

Wszedłem powoli do pokoju ciągnąc za sobą walizkę. Co to ma być? Jakieś nędzne dwa łóżka i szafa? Właściwie to nie spodziewałem się czegoś lepszego. Kilka minut zajęło mi rozpakowanie swoich rzeczy. Położyłem si na łóżku, które było okropnie niewygodne! Niech na takich łóżkach śpią ludzie! Demony (to jest ja) powinny mieć co najmniej kilkuosobowe łoża. Założyłem na uszy słuchawki puszczając moją ulubioną muzykę. Dlaczego rodzice musieli mnie tu wysłać?!

Wszedłem do pokoju, niosąc walizkę, w której zbyt dużo rzeczy nie miałem. W końcu czego spodziewać się po odludku ze średniozamożnej rodziny? W chwili, gdy przekroczyłem próg, w moje nozdrza uderzył intensywny zapach. Co to? Demon? Zamarłem, obserwując leżącego na jednym z łóżek chłopaka. Emanowała od niego pulsująca energia. Zamknąłem drzwi i zwróciłem się w stronę swojego łóżka, starając się nie zwracać uwagi na lokatora.

Słuchając muzyki "na full'a" nie spostrzegłem, że ktoś wszedł do pokoju. To pewnie mój współlokator. Jakże się cieszę! Zerknąłem na niego. Niebieskie włosy? Oczy też podobne... Nie zwrócił na mnie uwagi! Jak to... Na MNIE! JA ty jestem i udawał, że MNIE nie ma! Cham skończony!
- Pf...!- Prychnąłem mimowolnie. Skierowałem swój wzrok na sufit. W sumie co mnie obchodzi, że jakiś tandetnie pofarbowany koleś mnie ignoruje? JA to JA! Sam wiem, że jestem zajebisty i to, że jakiś laluś "muszę się wyróżniać, bo to modne..." udaje, że mnie nie ma nie jest żadnym końcem świata. BA! Koniec świata? he he he... Jeszcze czego?! Jest super - wiem to - to mi wystarczy.

Usłyszałem ciche prychnięcie, które najprawdopodobniej wydał z siebie czarnowłosy. Biła od niego irytacja, co nawet niedoświadczony Wilkołak wyczułby bez problemu. Uśmiechnąłem się pod nosem. Jednak te zdolności czasem się przydają. Mniej więcej wiem, po jakim gruncie stąpam. Rzuciłem beznamiętnie walizkę koło łóżka i podszedłem do okna, z którego rozciągał się widok na resztę ośrodka - w tym rozległy, soczyście zielony park. Przypominał mi czasy utraconego dzieciństwa - mroczna puszcza, odgłosy zwierząt i kojący szum liści. Wszystko to straciłem, a moi przyszywani rodzice wysłali mnie tutaj "dla mojego dobra". Wmawiajcie sobie, ale ktoś mojego pokroju nigdy nie będzie pasował do otoczenia innych istot.

Nadal leżałem na łóżku wpatrując się w sufit... Tam są małe plamy! Nie mogliby odmalować?? No jak ja mam żyć w takich warunkach?

Zerknąłem na chłopaka, który aktualnie uporczywie wpatrywał się w sufit. Powędrowałem za jego wzrokiem i dostrzegłem... małą, ciemniejszą plamkę na ścianie. Czyżby to było powodem tego nagłego zainteresowania?
-Te Demony to jednak dziwne stworzenia - westchnąłem z rozbawieniem, usiadłem na łóżku, zamknąłem oczy i odchyliłem głowę do tyłu. Również nade mną była plamka, która powoli przechodziła w większych rozmiarów zaciek. Nie ma to jak w domu.

Yay! Dziwnowłosy się odezwał! Nie posiadam się ze szczęścia! Oburzyły mnie jego słowa. Demony - dziwne? A kto niby ma niebieskie włosy?? Swoją drogą skąd on wie, że jestem demonem...? Zamyśliłem się na chwilę. Czyżby wilkołak? Psisko ma dobry węch.
- A ty niby nie, panie niebieskowłosy?- Odezwałem się na odczepnego. Niech wie, że nie jestem niemowa. Jednak więcej nie zamierzam sobie strzępić języka na takie psisko.

No proszę! Nie zapomniał języka w gębie. To jest osiągniecie godnie mistrza! Gratuluję! Uśmiechnąłem się i uniosłem brew.
-Ja? Dziwny? - panie niebieskowłosy. Czy ten czubek określa ludzi tylko po wyglądzie? Dość puste podejście... Skrzyżowałem ręce na piersi i począłem wpatrywać się z chłopaka. Ciekawe, czy demony czytają w myślach...

Ha ha. Miłe zrobiłem pierwsze wrażenie, nieprawdaż? Ale co ja się czepiam jego włosów? Może je sobie koleś malować jak chce - nawet na zielono! Ale cóż... Akurat ta jego "część ciała" - jeśli można tak to nazwać - najbardziej rzuciła mi się w oczy.
- A przepraszam bardzo, na jakiej podstawie stwierdziłeś "poziom" mojej dziwności?- Spytałem, widząc, że patrzy na mnie jak na plastikową, powierzchowną lalę. Ja oceniam go niesprawiedliwie? Sam zaczął. "Zdziwnił" moją rasę, ale co ważniejsze MNIE!

-Przede wszystkim na podstawie twego zainteresowania się tym zaciekiem - wskazałem na sufit. Jego emocje zmieniły się. Duma i ciągle rosnąca irytacja, która nie była dla mnie niczym groźnym. Powiedziałem mimowolnie - Szybko się złościsz. U was to normalne?

- Pf...!- Znów prychnąłem mimowolnie. Coraz bardziej wkurza mnie ten koleś. - Tak. Tak. U nas to każdy jest taki sam. Dosłownie. Jak mnie matka odwiedzi i może się przypadkiem spotkacie to uważaj, żeby nie pomylić jej z moim dziadkiem. Tak, a dziadka nie pomyl z ciotką, czy ciotki nie weź za mojego bliźniaka...- Ciągnąłem ironicznie. Oczywiście panie bezimienny, że każdy demon wygląda tak samo, zachowuje się tak samo... I tak samo wkurza go przebywanie z pacanami! JA jestem wyjątkowy! I nikt nie będzie mnie porównywał do innych. Do demona - to jeszcze, lecz gdyby mnie porównał do człowieka to bym nie wybaczył...- Tak, tak... W naszej rasie to normalne, że każdy wygląda i zachowuje się jak ja. - Mam nadzieję, że pojął, iż mówiłem ironicznie. Jeśli nie - to już kompletny idiota.

-Trzymaj ten sarkazm dla siebie - syknąłem wrogo. Nie podobał mi się ten gościu, a już w szczególności jego charakter. Postarałem się go spapugować - Chociaż nie zdziwiłbym się, gdyby twoja rodzina była taka naprawdę. W końcu ten typ tak ma...
Począłem obserwować jego reakcję. Warknie? Rzuci się na mnie? Wyzwie? Droga wolna - nie ima się mnie to. Nagle zdałem sobie sprawę z bardzo istotnej rzeczy - dzisiaj jest pełnia. Wtedy jestem najszybszy i najsilniejszy, więc mały spacerek po całym ośrodku nie powinien należeć do specjalnie niebezpiecznych i wyczynowych. Co innego przebywanie z tym czubem. Bez porównania!

W pierwszej chwili miałem ochotę się na niego rzucić... Lecz nie. Po co mam marnować nerwy na taką błahą sprawę?
- "Ten typ"? - Zacytowałem. Postanowiłem go trochę zirytować. - JA to JA. - Stwierdziłem. - Hy hy... Jestem jedyny w swoim rodzaju. Aż się dziwię, że na świecie może istnieć taki cud...- Powiedziałem niby do siebie. Zrobiłem to po to, by zobaczyć reakcję nieznajomego, ale nie powiem, że tak nie uważam.

-Zawyżone ego... Co ja mówię? MONSTRUALNE. Polegając tylko na sobie i swoim wypaczonym pojęciu "cudu" daleko nie zajdziesz - uśmiechnąłem się, ukazując małe kiełki. Pierwszy dzień w ośrodku, zatęchły pokój i walnięty lokator, widzący tylko czubek własnego nosa. Nie powiem. Mieszanka wybuchowa!

- Czy ty aby nie przesadzasz? To dobrze, że mam poczucie własnej wartości. - Stwierdziłem z przekonaniem. Jak ten pan bezimienny... Właśnie! Powinien się przestawić. Jednak wybaczmy brak kultury temu psu wychowanemu w dziczy.- A tak w ogóle... Ryoshi jestem.- Powiedziałem. - Dla ciebie...- Zastanowiłem się chwilę.- Sir Otsui Wielki...?- Wrednie się uśmiechnąłem podając mu rękę, by nie wyjść na niewychowane chamidło.

-Sieg - uścisnąłem jego dłoń. Przeszedł po mnie dreszcz. O tak, ten gościu zdecydowanie źle na mnie działa - I zwracaj się do mnie jak chcesz, nie potrzebuję podbudowywania własnego ego poprzez nadawanie jakiś dennych tytułów - odgryzłem się. To będzie najdłuższy dzień w moim życiu...

- Wyluzuj...- Przeciągnąłem się. Jak widać jednak nie zna pojęcia sarkazmu. - Otsui wystarczy.- Stwierdziłem. "Sir Otsui Wielki..." - ach, chciałbym zobaczyć tego chłopaka, kiedy, by mówił tak do mnie. Strzeżcie się plebejusze! Szlachta nadjeżdża!

Gdybyś tak na mnie nie działał, byłbym wyluzowany... Zapach Demona był coraz bardziej drażniący. Wygląda na to, że pod wpływem silnych emocji wydzielane są indywidualne feromony... Przestań o tym myśleć. Przestań węszyć! Przestań zwracać na niego uwagę! Spojrzałem w stronę okna i westchnąłem. Słońce nie wyglądało na specjalnie przygotowujące się do zejścia z nieboskłonu. Ehhh... Niech ten wieczór w końcu nadejdzie!

Przyglądałem się uważnie chłopakowi. Zachowywał się dziwnie...
- Coś taki poddenerwowany?- Zapytałem unosząc brew. - Moje towarzystwo chyba aż tak ci nie przeszkadza?- Westchnąłem. Czyżby powodem jego zachowania było moje towarzystwo? Trochę wredny byłem - celowo oczywiście -, ale bez przesady. Dziwna osoba... Żebym ja go wkurzał? Ja się tylko z nim drażnię - trochę rozrywki mi się należy, a akurat nawinął się niebiesko włosy pajac... Znaczy, jak mu tam... Sieg?

-Nieważne - mruknąłem i odchyliłem głowę do tył, żeby tylko nie widzieć twarzy zuchwalca. I nagle zaczął się przejmować? Dobre sobie! Nagle zdałem sobie sprawę, że wszystko, co widzę było w odcieniach fioletu. Cholera, przez moje podniecenie nocnym wypadem przestałem nad sobą panować! Szybko przywróciłem się do porządku i wyprostowałem. Ten Ryoshi nadal mnie obserwował.

Podobno ciekawość to pierwszy stopień do piekła. W takim razie ja pokonałem tych schodków już niemało. Następca Lucyfera - nadciąga! Nie wiedziałem zbyt dużo o wilkołakach, a jeśli mój współlokator jest jednym z nich to może mi się przydać. A właściwie... E tam. Jak nie chce mówić to niech nie mówi. Lecz wydał mi się znów dziwnie zaniepokojony... Co z nim jest?

Biło od niego zaciekawienie. Owata! Muszę coś wymyślić! Nie wiem... Zmienię temat? Po krótkim namyśle nasunęła mi się tylko jedna odpowiedź "Hej, czy jesteś tak głupi, na jakiego wyglądasz?" Jestem kompletnym beztalenciem! Zakryłem twarz dłońmi i zanim zdążyłem zareagować, warknąłem przeciągle i to swoim najbardziej groźnym głosem. Po prostu zajebiście!

Nie słyszałem zbyt wiele o wilkołakach. Ludzie mówili, że to straszne stwory, przemieniające się w krwiożercze bestie podczas pełni... Inni opowiadali coś o jakichś Indianach zmieniających się w wilki...? W każdym razie miałem nadzieję, że Sieg, nie ma zamiaru się w nic zmieniać.
- Ej... Ty... Nie masz zamiaru zmienić się jakąś okropną bestię i za chwilkę mnie rozszarpać, prawda?- Spytałem lekko unosząc się na łokciach. W razie czego szybciej wstanę i ucieknę... Chwila! Co ja pieprzę?! Przecież jestem DEMONEM! Jednym z najsilniejszych magicznych stworzeń! Jakiś byle piesek mnie nie zje! Choć prawdą jest, że nigdy nie zmieniłem się w swoją "mocną" formę...

Ja? Bestia? Rozszarpać?! Zaśmiałem się cicho. Nagle jednak nabrałem ochoty, żeby go przestraszyć. Nie wyglądał mi na zbyt doświadczonego. Patrząc na jego zmieszanie, wnioskuję, że nie przełamał jeszcze Bariery, nie jest w stanie zmienić się w swoją prawdziwą formę. To może być bardzo przydatną informacją... Pozwoliłem swojemu ciału na pewien stopień przemiany, mianowicie intensywniejszy kolor oczu i wydłużone kły. Spojrzałem na czarnowłosego spomiędzy palców. Co teraz zrobisz?