Pokój nr 1

Jego słowa sprawiły, że stałem się bardziej czerwony niż przedtem. Zakryłem twarz dłońmi. Po policzkach zaczęły mi spływać łzy - łzy szczęścia. Znam go tak niedługo, a już zdążyłem się zakochać. I to z wzajemnością.

Uśmiechnąłem się błogo. Trzymałem oto w rękach cały swój świat, całe swoje życie. Chciałem, żeby ta chwila trwała wiecznie. Pragnąłem również zatrzymać ten mój mały, delikatny skarb dla siebie. Czy chciałem tak żyć? Czy sensem mojej egzystencji było osiągnięcie tego stanu błogości, gdy tylko dotarło do mnie, że jednak jestem komuś potrzebny? Na pewno.
-Nikomu nie dam cię skrzywdzić...

Wtuliłem się w tors chłopaka. Moje łzy wsiąkały w jego bluzkę. Ta chwila była niczym wyjęta z romansidła. - Przepraszam.- Powiedziałem wycierając oczy z łez, zauważając, że zmoczyłem mu całe ubranie.

Gdy tylko poczułem wilgoć na bluzce, odchyliłem się lekko. Ryo płakał, ale czemu?
-Co jest? - czułem rosnący smutek, gdy tylko widziałem zapłakaną twarz chłopaka. Coś mu zrobiłem? Proszę, oby nie...

- Nic, nic.- Zaśmiałem się ocierając oczy.- Szczęśliwy jestem.- Powiedziałem opierając głowę na ramieniu chłopaka. Na prawdę tak się przejął tym, że płakałem? To były szczere łzy szczęścia... Nie powinien się tak martwić. Ale z jednej strony cieszę się, że tak na to zareagował. To oznacza, że mu na mnie zależy.

Odetchnąłem z niekrytą ulgą. Teraz tym bardziej chciałem być dla niego niczym niezniszczalna tarcza. Wydawał się taki bezbronny. Objąłem go i oparłem policzek na jego głowie...
-Aishiteru yo... - powtórzyłem szczęśliwy.

Objąłem chłopaka stojąc chwilę w bezruchu.- Przyjemnie, ale... Będziemy tak stać cały czas...?- Ocknąłem się.

-Hmm... - zamyśliłem się na chwilę i nagle do głowy wpadł mi świetny pomysł. Uniosłem Ryoshiego niczym pannę młodą i wyniosłem go z łazienki. Kto by pomyślał, że w takim pomieszczeniu może mieć miejsce najwspanialsze wydarzenie w moim życiu... Położyłem chłopaka na łóżku i unieruchomiłem go. Patrzyłem mu prosto w oczy - I co teraz robimy?

Uśmiechnąłem się zadziornie łącząc nasze wargi w pocałunku. Wciągnąłem jego przyjemny zapach smakując słodkich ust. Gdyby ktoś około tydzień temu powiedział mi, że zakocham się, na dodatek w chłopaku, starszym ode mnie (to widać), i jeszcze wzajemnością... Odesłałbym go do psychiatryka.

Wreszcie miałem to, czego pragnąłem od tak dawna. Mam osobę na której mi zależy. Pogłębiłem pocałunek, opierając się całym ciężarem na dłoniach.

Zabolały mnie nadgarstki, gdy Sieg przeniósł swój ciężar na dłonie, którymi aktualnie je chwytał. Nie pokazałem jednak swojego niezadowolenia zatapiając się w cudnym pocałunku.

Niechętne przerwałem pocałunek i odsunąłem się nieco, wpatrując się w chłopaka. Uśmiechnąłem się niewinnie, ukazując małe kiełki.

Zrobiłem zbolałą minę, gdy odsunął swoje ust od moich, jednak widząc jego uśmiech, ja także przybrałem zadowoloną minę. Miałem ochotę mocno go objąć, lecz moje ręce wciąż były uwięzione. Podejrzewam, że gdybym chciał to mógłbym się wyrwać...

Uwolniłem chłopaka i usiadłem na podłodze przed łóżkiem. Nadal go obserwowałem, jakby wyczekując na jego rozkaz. Zacząłem rytmicznie uderzać palcami o panelo-podobną powierzchnię.

Zastanawiałem się dlaczego mnie puścił? Nie myśląc za wiele przysunąłem się do krawędzi łóżka, po czym objąłem go czule przechyl;ając się do przodu. Zaśmiałem się słodko szczęśliwy.

Zmieniłem się w nadnaturalnych rozmiarów wilka i zamruczałem zadowolony. Odwróciłem głowę w stronę okna. Słońce chyliło się ku zachodowi. Minęło aż tyle czasu?

Uśmiech nie opuszczał mojej twarzy. Pogłaskałem Sieg'a po głowie. Także spojrzałem w stronę okna.- Hm... Dziś w nocy też gdzieś pójdziesz?- Spytałem wiedząc, że często w nocy wychodził z pokoju.

Czy miałem zamiar gdzieś wyjść? Znowu spędzić noc poza ośrodkiem? Hmm... Oczywiście! Znowu czuć wiatr w sierści, zapach lasu... Ale gdzie się wybrać? Znowu podziemia? Może miasto. Chociaż... Nie wiadomo jak powitany może być szwendający się wilk. Być może zarobię kilka pocisków z wiatrówki...

Hm... Zrozumiałem, że tak. Cóż... Ja także lubię wychodzić na zewnątrz nocą... Ubóstwiam ciemność. Jestem demonem, mam to we krwi. Jednak nie jestem pewien, czy tym razem chce mi się gdzieś ruszyć.

Podszedłem do okna, wsparłem się na tylnych łapach i wyjrzałem na zachód słońca. Piękny, malowniczy. Idealna zapowiedź nocy. Tylko nadal zostawał dylemat, gdzie iść...

Czyli jednak idzie? Miałem nadzieję na rozmowę, czy wspólny wypad do jakiegoś fajnego miejsca... Ale skoro chce.... JA tu poczekam.

Odwróciłem głowę w stronę Ryoshiego. Bił od niego zawód. Coś mu zrobiłem? A może nie chce iść... Podszedłem do niego i usiadłem, przekręcając lekko głowę.

- Nie idziesz?- Zapytałem.- Ja nie mam zamiaru się stąd ruszać.- Stwierdziłem patrząc na wilka.- No chyba, że byś chciał...- Powiedziałem. Jeśli Sieg chciałby iść, ale nie chce mnie zostawiać to mogę, gdzieś z nim wyskoczyć. Nie chcę zostawać sam.

Skoro on nie chce się ruszać, to ja też nie. Położyłem się przed nim. No cóż... Nic się nie stanie, jeśli spędzę jedną noc w akademiku.

- Jak chcesz iść to idź.- Powiedziałem.- Jeśli byś chciał to pójdę z tobą.- Oznajmiłem. Jeśli na prawdę chce gdzieś ze mną iść to nie widzę przeszkód.