Pokój nr 1

Uderzyłem się, czy co? Dziwne... Bardziej wygląda mi to na jakieś podrażnienie... Może Ryoshi coś wie.
-Ryo! - zawołałem - Wstąp tu na chwilkę.

Zawołał mnie... Może zobaczył to i się domyślił? Same czarne myśli...! Wyluzuj Ryo! Bądź optymistą, pomyślałem. Powolnym krokiem znalazłem się w łazience.- Tak?

-Znasz może genezę tego? - wskazałem na szkarłatną plamkę. Miałem nadzieję, że Demon wyjaśni mi to wszystko.

Wiedziałem...! Wiedziałem, że to się stanie. Cała moja twarz pokryła się szkarłatnym rumieńcem. Odwróciłem szybko wzrok.- Nie... mam... pojęcia.- Powiedziałem mimowolnie przyciszonym głosem.

-Czemu jesteś podenerwowany? - przekręciłem głową jak małe dziecko. I czemu się rumieni?! Czyżby to była jego sprawka?

- Ja? Poddenerwowany...? Gdzie tam!- Powiedziałem.-Jestem w doskonałym nastroju... hy, hy, hy...- Nie zabrzmiało to chyba zbyt wiarygodnie.

-Zachowujesz się jakoś dziwnie... - powiedziałem i podszedłem do niego. Co on mógłby mieć wspólnego z tą plamką na szyi. Zacząłem zbierać fakty: podobne ślady zostawiają pijawki po przyssaniu, byliśmy sami w pokoju, Ryoshi jest praktycznie cały czas zarumieniony. Zaraz... Odskoczyłem od chłopaka przerażony - Coś ty zrobił?!

- Ja nic...- Chciałem się bronić, ale chyba się domyślił... Miałem ochotę zapaść się pod ziemię. Spojrzałem na niego ze łzami w oczach, niczym bezdomny szczeniak.

Zacisnąłem zęby zażenowany. Czyli to podrażnienie, a raczej "malinka" były sprawka Ryoshiego. Spojrzałem na niego. Przypominał mnie, kiedy dostawałem od Alice burę za złe zachowanie. Westchnąłem wyprostowałem się i podszedłem do chłopaka. Zanim się spostrzegłem, już go przytulałem.

Czułem się jakbym naprawdę za chwilę miał się rozpłakać. Byłem przygotowany na najgorsze... Jakież było moje zdziwienie, kiedy chłopak... po prostu mnie przytulił. Niepewnie objąłem go jedną ręką, nadal zawstydzony ze spuszczoną głową. Teraz było mi tak miło...

-Jesteś... głupi - stwierdziłem i poczochrałem mu włosy. Nie mam mu za złe tego "wybryku", ale muszę przyznać, ze to trochę żenujące...

Tylko tyle...? Czy on na prawdę, nawet po tym, niczego się nie domyśla?? Odwróciłem głowę zażenowany.- Nie zrobiłem tego specjalnie.- Wymamrotałem pod nosem.

-Ta... - powiedziałem. Czyżby darzył mnie tymi samymi uczuciami, co ja jego? Nie możliwe. Mnie nie da się pokochać. Nawet polubić.

Oczekiwałem z nadzieją, że może coś powie... Nie.. łudzę się na marne. Wydał mi się dziwnie przygnębiony, o czym mógł myśleć. Spojrzałem na niego ciekawskimi oczami.

Ryoshi począł obserwować mnie tym swoim spojrzeniem. Zawczasu powiedziałem:
-Nic mi nie jest.

- Coś cię gnębi.- Powiedziałem z przekonaniem. Objąłem chłopaka w talii dwoma rękoma i przytuliłem się do niego.- Lepiej?- Spytałem ze słodkimi oczkami.

Otworzyłem szerzej oczy. Chce mi pomóc? Uśmiechnąłem się słabo i znów poczochrałem jego włosy. Słodki...

Rozkoszowałem się jego dotykiem. Wciąż trwałem obejmując go. Było tak przyjemnie... Zostałem tak jeszcze chwilę wdychając przyjemny zapach.

Zapach Demona był taki kojący... Cudowny, eteryczny...
-Wiesz... - zacząłem niepewnie - Jesteś dla mnie kimś... ważnym.

- Hm??- Podniosłem głowę wpatrując się w niego uporczywie. Mów dalej... I proszę - niech to będzie to o czym myślę. Zacisnąłem mocno pięści na jego koszulce.

-I... - poczułem, że się rumienię. Musiałem to z siebie wydusić - Aishiteru yo...

Od stóp do głów oblałem się rumieńcem. Było mi niesamowicie gorąco. Czułem się niczym najszczęśliwszy człowiek na całym, wielkim świecie. Zasłoniłem twarz rękoma w obawie, że za chwilę rozryczę się jak małe dziecko.- Watashi mo...- Wyszeptałem w moim ojczystym języku. (Właściwie to nie ojczystym, tylko używanym w państwie, w którym się wychowałem.)

Ostrożnie nachyliłem się i pocałowałem go. Czy byłem szczęśliwy? Byłem najszczęśliwszym człowiekiem na świecie! Czułem się spełniony, bezpieczny. Czułem się jak w domu, kochałem i byłem kochany...

Moment, gdy nasze usta się zetknęły na zawsze utknie w mojej pamięci. Czułem delikatne pieszczenie swojego podniebienia, które sprawiało, iż wydawało mi się, że śnię na jawie. Smakując ust chłopaka również nie stałem bezczynnie. Już z tylu dziewczęcych warg słyszałem wypowiedź typu "Jak świetnie całujesz...". Pewny swego oddawałem pocałunek. Moje serce wariowało. Myślałem, że za chwilę wyrwie się w mojej klatki piersiowej i odleci hen daleko, gdzieś poza atmosferę ziemską. Nogi niczym z waty ledwo mnie słuchały, gdy kazałem im prosto stać. Krew we mnie wrzała, było mi potwornie gorąco oraz wyobrażałem sobie jak czerwone muszą być moje policzki. To ukochane ciepło, ten zapach, smak... Wszystko przyprawiało mnie o zawroty głowy. To zdecydowanie była najpiękniejsza chwila w moim życiu.

Czułem delikatne mrowienie w żołądku. Nie byłem w stanie racjonalnie myśleć i to wszystko przez tego bliskiego memu sercu Demona. Zaczynało mi brakować powietrza, więc przerwałem nasz akt miłości. Odetchnąłem głęboko i uśmiechnąłem się do czarnowłosego. Wyglądał teraz tak bezbronnie... Odczułem nagły obowiązek ochrony tej kruchej istoty.
-Zawsze przy tobie - szepnąłem i przytuliłem go, napawając się uczuciem spełnienia i rozchodzącego się po moim ciele ciepła.