Pokój nr 1

- Posprzątać?- Spojrzałem na niego pytająco. - Przecież już to posprzątałem.- Wskazałem na drzwi od łazienki. Moje sprzątanie na szybko nie miało zbyt dobrych rezultatów, lecz jest ogarniająco. Patrząc na to jak Sieg je lizaka sam zapragnąłem czegoś słodkiego. Wyjąłem z kieszeni (kolejnego) batonika (pojemne kieszenie!) i zacząłem się nim zajadać.

Prychnąłem, słysząc jego odpowiedź. Moje pojęcie posprzątania to brak obecności różnych rzeczy na podłodze (np. żelu pod prysznic). Ale jeśli w jego domu TO oznacza czystość, to wolę już to zabłocone bagno... Co on ma za kieszenie?! Jakim cudem wyciągnął z nich kolejnego batonika?! Do mojego nosa dotarł zapach detergentów i czekolady. Przyłożyłem rękę do czułego narządu zmysłów.

- "I co ja mam tu robić? Nie ma w pobliżu prawie nikogo..."- Zastanawiałem się. Może by trochę pomęczyć chłopaka? Tylko jak? Muszę coś wymyślić... Zajadałem się słodyczą w zamyśleniu.

Od tych wszystkich "aromatów" zaczęło mnie kręcić w nosie. Szybko wstałem i otworzyłem okno, wychylając się. Świeże powietrze uderzyło we mnie z siłą rozpędzonego byka, ale było jednocześnie delikatne i kojące.

Hm... Piesek chyba nie lubi mocnych zapachów? Miałem pewien pomysł.
- Ok.- Podniosłem się.- Trza sprzątnąć.- Stwierdziłem wchodząc do łazienki. Uwinąłem się z tym migiem przy okazji ciapiąc się we wszystkich możliwych płynach i żelach. Na końcu wyjąłem z szuflady perfumy, które wcisnęła mi matka i popachniłem nimi wszystko wokoło oraz siebie. Wyszedłem z łazienki pozostawiając za sobą otwarte drzwi.
- Gotowe.- Usiadłem na łóżku z szerokim uśmiechem.

Wreszcie zapach trochę ustąpił. Wierząc, że już po torturach dla mojego nosa, od razu zamknąłem okno. Ostro tego pożałowałem. Uderzyły we mnie różnorodne zapachy. Kwintesencja wszelakich aromatów, woni. Zakryłem nos dłonią i oparłem się o ścianę. Co raz bardziej kręciło mi się w głowie. Kątem oka dostrzegłem Ryoshiego. Siedział na łóżku utytłany w możliwie wszystkich substancjach zapachowych, które znajdowały się w łazience. To już jest wredne!

Wymieszana woń kwitków, owoców i czego tam jeszcze, rzeczywiście dała się Siegowi we znaki. Jestem wredny? Możliwe. W końcu okropnie się nudzę. Nadala siedziałem wygodnie czekając, aż coś powie. Słowne potyczki też są niczego sobie.

Wyłącz się... Nie zwracaj uwagi na zapach! Powtarzałem sobie, żeby nie wykorkować. Skupiłem się na przyjemnych dla mnie zapachach. Trwająca nadal w pokoju woń czekolady, trochę pleśni. Zacisnąłem powieki i ostrożnie odsunąłem dłoń od twarzy. I rzeczywiście! Woń perfum nie była już tą dominującą. Uśmiechnąłem się sam do siebie. Jednak po chwili spoważniałem i spojrzałem na czarnowłosego - Odczuwasz przyjemność, traktując tak innych? Zapewne nie masz przyjaciół - skrzyżowałem ręce na piersi i obserwowałem chłopaka z pogardą. Sądząc po jego zachowaniu, był rozpieszczonym jedynakiem. Nie przepadałem za takimi.

- A co cie to...?- Spytałem rozdrażnionym tonem. Przegiął. Już przy pierwszym dialogu. - Pf...!- Prychnąłem spoglądając na niego. Jak on może gadać takie bzdury?! Przecież mam... Nie przyszedł mi nikt do głowy. Przyjaciele...? Może naprawdę żadnych nie mam? A na co mi oni?! Jestem samowystarczalny! Odwróciłem się tyłem do chłopaka, w stronę ściany.

-Masz rację, nic - odpowiedziałem obojętnie - Choć może, gdybym w małym stopniu poznał ciebie, twój charakter... Być może byłbym w stanie lepiej zinterpretować twoje zachowanie - Co ja plotę?! Na łeb mi padło?! Nie... Nigdy więcej wąchania szamponu. Jestem niepoczytalny!

- Jestem, jaki jestem.- Odpowiedziałem zniechęcony.- No chyba bym musiał być skończonym idiotą, żeby byle komu opowiadać o sobie.- Powiedziałem. Poczułem jednak, że powinienem się zastanowić wcześniej nad tą odpowiedzią. A po cholerę? Była dobra taka jaka jest! Ale dlaczego tak dziwnie mnie coś gryzie...?

-Byle komu, tak? - na moja twarz wpłynął lekki uśmiech. A czemuż to? Bo właśnie wyczułem coś bardzo interesującego - Skoro uważasz, że nie musisz się tym z nikim dzielić, to czemu się wahasz?

- A czym mam się dzielić?- Zapytałem.- Nic co bym o sobie powiedział ie jest w najmniejszym stopniu ciekawe.- Stwierdziłem.- Normalne życie, normalnego demona...- Powiedziałem wyciągając z kieszeni konsolkę.

-Nie dowiemy się, póki nie sprawdzimy - wzruszyłem ramionami i usiadłem na łóżku, dalej konsumując lizaka. Przełamie się?

Zmierzyłem go wzrokiem. - Założę się, że według ciebie jestem aroganckim, rozpieszczonym dzieciakiem.- Stwierdziłem ukazując wszystkie moje śnieżnobiałe zęby.- Może i to prawda? Kto to wie?- Spytałem siląc się na uśmiech.

-Pierwsze wrażenie - odparłem zobojętniale. Nagle wykrzesałem z siebie dość pouczający ton - Jesteś tym, za kogo się uważasz - Tia... Na psychologa, to ja się nie nadaję, ale cóż. Musimy zadowolić się tymi prostymi, lecz możliwie funkcjonalnymi poradami terapeutycznymi.

- Jeśli to prawda...- Zastanowiłem się chwilę.- To przyznasz mi, że jestem diabelnie przystojnym demonem, który ma nie za wysoką, tylko akurat, pewność siebie, jest wspaniały pod każdym względem, a zalety ukrywają prawie wszystkie jego wady?- Zapytałem uśmiechając się wrednie.

-Nie mnie to oceniać - odpowiedziałem, ukazując białe kiełki w uśmiechu - W końcu jestem tylko bestią w ludzkiej skórze - dokończyłem teatralnym głosem.

Uśmiechnąłem się. Może chłopak nie jest aż tak zły, jak mi się wydawał?- O sobie mogę powiedzieć tyle, że jak widać, jestem demonem. Mój oszałamiający wygląd już zauważyłeś...- Powiedziałem żartobliwie.- ... a charakter może kiedyś poznasz...- Stwierdziłem.- Mnie się pytasz, a może ty coś o sobie zdradzisz?- Spytałem z wyraźnie poprawionym humorem.

-Ja? - zdziwiłem się, wskazując na siebie - Mój charakter i osobowość są nudne jak flaki z olejem, więc nie wiem, czy chciałbyś o tym słuchać... - no kto by pomyślał? Zainteresował się moją osobą. To musi być prawdziwe poświęcenie.

- "Nie dowiemy się, póki nie sprawdzimy."- Zacytowałem jedną z jego wypowiedzi. Męczył mnie o to, więc ja też sobie z chęcią posłucham.

Zagiął mnie moim własnym tekstem. Jestem beznadziejny... Ale cóż, wygrał. Tylko... Kim ja jestem?!
-Jak widać na załączonym obrazku, jestem przedstawicielem gatunku Lupus Populi, które potocznie zwie się Wilkołakami. Dziękuję za uwagę - ukłoniłem się teatralnie.

- Brawo.- Stwierdziłem klaszcząc w dłonie. - Cóż za poruszająca serca, pełna emocji historia.- Powiedziałem wciąż klaszcząc.

-Dziękuję, dziękuję - kłaniałem się raz na prawo, raz na lewo, za błękitne, mokre kosmyki uderzały mi w twarz. Wyprostowałem się dumnie - Następne przedstawienie przy dobrych wiatrach o godzinie 25.92!

- Trzydziestego szóstego listopada jak mniemam też wystawiacie?- Spytałem "wczuwając się" w rolę.